urodzona i zamieszkała w Koszalinie
|
konsultant Teatru STOP do spraw edukacji
pedagog - terapeuta; instruktor teatralny; z wykształcenia doktor nauk humanistycznych,
z zamiłowania zwolennik edukacji poprzez sztukę, w tym szczególnie arteterapii.
Przez wiele lat prowadziła w Teatrze STOP cykliczne warsztaty teatralne i dramowe,
w tym także dla dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych
(Nagroda „Instruktora roku 1996” w XXIX Ogólnopolskim Konkursie „Bliżej Teatru”).
Wieloletni wykładowca Akademii Pomorskiej w Słupsku. Obecnie pracownik badawczo-dydaktyczny
na Wydziale Humanistycznym Politechniki Koszalińskiej.
Teatralną przygodę rozpoczęła od roli tłumacza na organizowanym przez Teatr STOP Festiwalu TOTUS MUNDUS w 1986
Przez sześć lat (1987-1993) grała w trzech podstawowych spektaklach tegoż teatru:
Cytat z Becketta, Par force, Kameleon II
Uczestniczyła w wielu festiwalach krajowych i zagranicznych (między innymi: Jelenia Góra, Warszawa, Wrocław, Kraków,
Sewilla EXPO; Piacenza, Awignon; Archangielsk, Wyspy Sołowieckie)
| SPEKTAKLE | SEMINARIA * WARSZTATY |
KONFERENCJE * PUBLIKACJE |
PRZEGLĄDY | POZOSTAŁE |
||||||||||
|
|
|
|
|
| TV Łódź |
TV Bydgoszcz |
TK Vectra Słupsk |
Radio Koszalin |
||||||||||
|
|
|
|
|
Obecnie konsultuje edukacyjne programy teatralne zespołu. Wspiera działania prowadzone na rzecz osób niepełnosprawnych,
w tym szczególnie przewlekle chorych; współautorka książki
Tajemniczy świat Muko. O problemach codziennego życia z mukowiscydozą (2007)
Swoim doświadczeniem teatralnym dzieli się prowadząc wykłady, seminaria, warsztaty
oraz poprzez publikacje i udział w konferencjach naukowych.
Autorka książki Drama jako metoda wspomagania rozwoju osobowości dziecka w wieku szkolnym (2002)
oraz współredaktor wydanych przez Teatr STOP tomów:
Teatr a dziecko specjalnej troski (1999);
Teatr edukacyjny - komunikacja bez granic (2001);
TEATR Terapia - edukacja - asertywność - twórczość - rozwój (2004)
wydania Teatru STOP dostępne bezpłatnie (tutaj)
*
„Współczesny teatr próbuje rozbić tradycyjne stereotypy myślenia o świecie i egzystencji człowieka. Jego twórcy starają się stwarzać okazje,
aby człowiek przestał być sam. Tworzą sytuacje zmuszające nie widza, ale właśnie uczestnika spektaklu do osobistej refleksji: jak żyć?
Aktorzy częściej zrywają maski niż je zakładają(…) W „ teatralnym spotkaniu” - jak określił to Grotowski - człowiek nie odmawia siebie
i nie narzuca siebie. Daje się dotknąć, ale nie pcha się ze swoją obecnością. To tak jakby się mówiło sobą:
jesteś, więc jestem i także: Rodzę się, abyś się urodził, abyś się stał; i wreszcie: nie bój się, idę z tobą!
(więcej: Lucyna Maksymowicz: Ku teatralizacji dramy)